“Je ziet er goed uit!” (Nou, dankje. Ik ga kapot vanbinnen.)
Er is een moment dat je gaat twijfelen aan complimenten.
Niet uit ondankbaarheid, maar omdat ze botsen met je binnenwereld.
“Je straalt helemaal!”
Gek. Ik heb al drie weken niet gehuild, omdat ik daar zelfs te moe voor ben.
“Je hebt het goed voor elkaar hoor.”
Ja, vooral de paniekmomenten, flashbacks en overlevingsmechanismen. Prima georganiseerd allemaal.
“Zo knap hoe jij altijd doorgaat.”
Thanks. Heb je mijn zenuwtrekje in mijn oog al gezien of zal ik hem nog even extra demonstreren?
Buitenwereld: 1 – Binnenwereld: 0
Ik ben goed in het spelen van ‘alles under control hebben’.
Ik trek een nette jas aan, ik kan lachen op de juiste momenten en ik stel gerust als het gesprek te confronterend wordt.
Want ik weet wat er van me verwacht wordt.
En daar voldoe ik netjes aan.
Tot ik thuis ben.
En instort.
Of leegloop.
Of niks meer voel, behalve dat doffe niets waar geen woorden voor zijn.
Nog steeds systeemtherapie (Jep, dat gaat nog wel even door hoor)
Systeemtherapie helpt me niet om ‘mijn beste ik’ te worden.
Integendeel. Het haalt juist alle lagen eraf die ik ooit heb opgebouwd om te functioneren.
En daaronder zit niet een shiny Instagramversie van mezelf, maar gewoon: ik.
Met scheurtjes. Met angst. Met zachtheid. Met gevoel dat ik jarenlang heb weggeparkeerd ergens achterin mijn brein.
En dat voelen... is geen feestje!!
Het is ongemakkelijk, rommelig, rauw.
Maar het is ook: echt.
En dat blijkt dus nodig als je niet je hele leven wil blijven overleven.
Je moet wel goed stuk zijn om jezelf tegen te komen
Soms grap ik dat ik echt goed kapot moest zijn om eindelijk te gaan voelen.
En daar zit een kern van waarheid in.
Want zolang je nog net kunt meedraaien, blijf je gewoon doorgaan.
En dat is het gevaar van “het ziet er goed uit van buiten”:
Mensen denken dat het ook goed gaat van binnen.
Jijzelf ook.
Tot je lijf begint te schreeuwen.
Tot je geen ruimte meer voelt.
Tot je jezelf op een foto ziet en denkt:
wie ís dit?
(zie blog Gewoon even een kutdag, hallo.)
Dus hoe het nu gaat?
Ik leer.
Afleren, vooral.
Ik leer om te zeggen: “nee, het gaat niet zo goed.”
Zonder dat ik daarna een grapje maak om het te verzachten.
Ik leer om mijn emoties niet te rationaliseren.
En ja, ik leer om te zijn, in plaats van te doen.
En dat gaat niet elke dag goed.
Soms voel ik me net een natte handdoek op een waslijn: slap, uitgerekt, en allesbehalve elegant.
Maar hé: ik bén er wel.
Ik voel.
En dat is iets nieuws.
Waarom ik dit schrijf
Omdat jij misschien ook iemand bent die er “oké uitziet”.
Die het “voor elkaar heeft”.
Die altijd “zo sterk is”.
En ondertussen… geen idee meer heeft hoe het écht met je gaat.
Ik schrijf dit omdat het mag wringen.
Omdat het er mag zijn.
Omdat systeemtherapie mij langzaam helpt om weer thuis te komen bij mezelf, en jij dat misschien ook nodig hebt.
Gewoon Danique. In wording. In herstel. In therapie. In spiegelwerk.
Niet perfect. Wel echt.
En voelen? Soms lukt het wel, maar soms ook niet..
Dan beginnen we de dag erna gewoon weer opnieuw. Iets met vallen en opstaan.
