Soms wil je van alles.
En doe je… niks.
Niet omdat je lui bent. Niet omdat je niet wilt. Maar omdat je hoofd vol is. Vol gedachten, ideeën, verantwoordelijkheden, wensen, triggers en to-dolijstjes. Alsof je op een druk kruispunt staat, waar iedereen tegelijk voorrang wil, en er geen stoplichten zijn.
Herken je dat?
Dat je in je joggingbroek staat, to-dolijst in de ene hand, theedoek in de andere. Klaar voor actie. En uiteindelijk… doe je de vaatwasser half. Scroll je twintig minuten doelloos. Of zit je in een zone out.
Soms lijkt het alsof je in zeven sloten tegelijk loopt, maar in werkelijkheid… loop je nergens. Je staat stil.
En dat voelt misschien nog het meest frustrerend van alles.
Misschien ben jij ook iemand die aan 1 of meerdere projecten begint: enthousiast, gemotiveerd, maar ze niet afmaakt omdat project 3 ineens belangrijker voelt dan project 1. En project 17 nóg interessanter. En project 42 inmiddels compleet vergeten is.
Of misschien herken je dit:
Je zet de was aan. Ruimt de wasmand en kleding vervolgens niet op.
Onderweg naar de keuken zie je de vaatwasser. Doe je half.
En dan, dagen later, ontdek je dat ene ding in de kast dat je letterlijk vergeten was.
Zoals mijn man altijd tegen mij zegt: out of sight = out of mind. Jep, story of my life.
En dan sociale dingen.
Misschien herken je dat ook wel.
Je komt op een feestje: Enthousiast. Vrolijk. Sociaal. Aanwezig.
En een uur later… zit je in een hoekje. In je hoofd.
Niet omdat je ongezellig bent. Maar omdat je overprikkeld bent.
En dan wil je het liefst bij een dier zitten. Of gamen. Of naar buiten. Of naar huis. Gewoon even níet praten.
Even níet sociaal hoeven zijn.
Niet omdat je mensen stom vindt,
maar omdat je batterij gewoon héél snel leeg is.
En het opladen, helaas, twee keer zo lang duurt.
Tegelijkertijd… ga je soms juist héérlijk op drukte. Muziek, mensen, gezellig!
Dan komt die irritatie opzetten. Die error.
Een brommend geluid van een koelkast terwijl je in gesprek bent? Prima.
Voor vijf minuten.
Daarna ben je van binnen helemaal kapot aan het gaan, terwijl je gezicht nog steeds vriendelijke kijkt en af en toe instemmend knikt.
Multitasking: meltdown edition.
En als er visite komt?
Misschien ken je dat moment ook: turbo-aan en ineens heb je energie voor twee. Heel fijn!
Opruimen, poetsen, alles netjes. Je gooit dingen achter de bank, zet koffie/thee, doet alsof het altijd zó uitziet.
En zodra de bel gaat…
is je brandstoftank al halfleeg.
Van buiten zien mensen het vaak niet.
Je lijkt kalm. Georganiseerd. Energiek soms.
Maar van binnen is het een flipperkast met disco verlichting.
En een blender. En iemand die ‘je moet gewoon even ontspannen’ roept vanaf de zijlijn.
En weet je?
Ik schrijf dit allemaal omdat ik weet dat ik niet de enige ben.
Misschien herken je jezelf in stukjes. Misschien in alles.
Ik schrijf dit omdat ik weet hoe waardevol het is als je even geraakt mag worden.
Als iemand zegt: hé, dit heb ik ook.
Als je iets leest en denkt: ik hoef me niet te schamen, ik ben niet alleen, ik doe ertoe.
Dus dit is voor jou đź’›.
En stiekem ook voor mij.
