Vraag me niet waarom, maar ergens in mijn hoofd klonk het fantastisch: zelf moestuinbakken metselen.
Niet van die prefab dingen, nee joh, gewoon 600 bakstenen in eigen hand leggen. Want waarom makkelijk doen als je ook gewoon drie keer kunt janken in het zand?
Het plan was top. Pinterest-plaatjes erbij. Duidelijk voor ogen. We zouden bouwen, zaaien, oogsten en op blote voeten door de tuin slenteren.
De realiteit: een muurtje en heel veel emoties.
Laten we zeggen dat we iets onderschat hadden hoe veel werk 600 stenen zijn. Of hoe veel je ruziet over het feit dat het niet waterpas is. Of hoe zwaar cement is. Of hoe je na vijf rijen stenen ineens beseft dat je rug blijkbaar 84 jaar oud is.
Gelukkig kwam mijn schoonvader ons helpen. Of nou ja… keihard werken en coachen. Hij heeft me gewoon geleerd hoe ik een steen fatsoenlijk leg (en vooral: wanneer ik hem weer moet weghalen). Hij metselde doodleuk in z’n eentje één complete bak. Gewoon hop, klaar. Alsof het niks was.
Mark en ik deden de andere bak. Samen. Met moeite. En met pauzes. Veel pauzes.
Vanaf dat moment groeide er niet alleen een moestuinbak, maar ook diep respect.
Respect voor metselaars.
Respect voor loonwerkers.
Respect voor iedereen die zijn geld verdient met werken-zonder-koffieautomaat-in-de-buurt.
Want ondanks dat ik mega trots ben dat we dit zelf gedaan hebben, kan ik met zekerheid zeggen: ik ben toch echt beter in kantoorwerk dan dit. Geef mij maar een campagne idee en een deadline. Niet een kuub zwarte grond en een kruiwagen met een gammel wiel.
En toen… kwam de zwarte grond..
Twee kuub. In een verroeste kruiwagen. In de hitte. Met spierballen die het na drie scheppen al opgaven. Laat me je dit zeggen: niets maakt je zo bewust van je levenskeuzes als een berg zwarte grond die niet kleiner lijkt te worden, ondanks het feit dat jij al drie keer dacht “nu zijn we er wel bijna, toch?”
Maar goed, het ligt erin.
Vervolgens kwamen de zakken moestuingrond.
Véél zakken moestuingrond.
En nu? Groeit er wat? JA!
Inmiddels zitten er al tomatenplantjes in. Courgettes. Sla. Paprika’s. En ik heb zelfs een momentje gehad waarop ik zuchtte van geluk terwijl ik met mijn handen in de aarde zat.
We zijn nog niet klaar, hoor. Er moet nog afgewerkt worden. Voegmortel tussen de bakstenen, verven, split naast het looppad, en vast nog meer.
Maar hé, er groeit iets. Buiten. En vanbinnen.
